Martijn Schraven (1978) is freelance journalist, tekstschrijver, lezer en liefhebber van muziek die al lang niet meer gemaakt wordt. Maar eerst en vooral papa. Thuispapa, om precies te zijn. Dat léék ooit een heel logische keuze. Met regelmaat geeft hij middels zijn columns een inkijkje in zijn dagelijkse beslommeringen.
Coronamoe
,,Stop maar met smeren”, roept Patricia van boven terwijl ik beneden bezig ben met Lizzy’s bammetjes voor tussen de middag. ,,Ze is duizelig, gloeiend heet en zegt dat ze niet lekker is.” Even later piept de thermometer dat ze 39.6 koorts heeft. Dikke fuck. Daar gaat de planning voor deze dag. Ik had eigenlijk een drietal verhalen en een nieuwsbrief af willen maken en had daar een min of meer vaststaande planning voor. Niet dat ik me daar altijd aan kan houden met alle stoorzenders hier in huis, maar toch.
Wanneer wij volwassenen op maandag met meer dan 39 graden koorts in bed liggen, zijn we daar op woensdag nog gammel van. Kinderen kunnen ’s morgens nog de 40 graden aantikken om tegen de middag alweer te zeuren wanneer we nou eindelijk weer eens naar de speeltuin gaan. Ook herinner ik me nog zeer levendig de nacht dat ik voor de derde keer mijn eigen bed uit kwam om dat van Laura te verschonen. Terwijl ik binnensmonds vloekend improviseer met een extra dekbedovertrek staat mijn kleine aapje naast me in haar (net schone) rompertje met de brokjes avondeten nog in haar blonde lokken de openingstune van Alfred J. Kwak te zingen. ,,Ik ben vandaag zo vrolijk, zo vrolijk, zo vrolijk…”
Voor Lizzy is er nu even niks vrolijks aan. Onder normale omstandigheden niks aan de hand, zo’n dagje ziek. Maar we leven al meer dan een jaar lang niet onder normale omstandigheden. Dus in plaats van haar gewoon lekker in bed te laten liggen, moet ik haar straks meesjouwen naar de coronateststraat. Ik kan het natuurlijk ook laten. Maar dan moet ik denken aan het verhaal dat ik twee weken geleden hoorde van een gezin dat de oudste (kleuter)dochter moest laten testen omdat een kindje uit de klas na drie dagen ziek thuis te zijn geweest, tóch een dagje naar school werd gebracht in afwachting van de coronatest. Ze bleek positief. Gevolg: de hele klas, inclusief leerkracht mocht naar de teststraat en iedereen kon het Paasbezoek aan opa en oma op de buik schrijven. Zo’n ouder wil ik ook niet zijn. Of ik het belangrijk vind dat ze wordt getest? Niet voor haar zelf. Wel voor haar juf en klasgenootjes én voor mijn werk. Ik heb komend weekend afspraken staan en het staat lullig wanneer ik de GGD moet laten bellen dat deze mensen zich moeten laten testen. Daar zal m’n opdrachtgever ook niet blij van worden.
Als het over corona gaat, is het net als met voetbal. Er wonen ineens 17 miljoen bondscoaches in ons land. (Waarbij het spijtig is dat ze uitgerekend De Boer daadwerkelijk aangesteld hebben voor de functie.) Zo telt ons land inmiddels ook 17 miljoen virologen. Iedereen heeft een mening over zin en onzin en discussies ontaarden al snel in tegenstellingen tussen ‘schapen’, ‘wappies’ en gewapte schapen. Laat ik voor wat mijzelf betreft maar heel eerlijk toegeven dat ik de wijsheid ook niet in pacht heb. Ik weet alleen dat ik dit hele gedoe meer dan beu ben. Ik word er, net als heel het land, een beetje ziek van. Nu eerst maar weer even naar boven met een glaasje slappe ranja en een gesneden peer. Voor de echte zieke.
Tekst: Martijn Schraven
Illustratie: Pix4Profs / Jules Calis
