Martijn Schraven (1978) is freelance journalist, tekstschrijver, lezer en liefhebber van muziek die al lang niet meer gemaakt wordt. Maar eerst en vooral papa. Thuispapa, om precies te zijn. Dat léék ooit een heel logische keuze. Met regelmaat geeft hij middels zijn columns een inkijkje in zijn dagelijkse beslommeringen.
In een vorig leven heb ik een kantoorbaan gehad. Bij een grote uitkeringsinstantie, om precies te zijn. En hoewel er geen enkel kind is dat aangeeft later graag voor een uitkeringsinstantie te willen werken, heb ik het er altijd uitstekend naar mijn zin gehad. En dat kwam voornamelijk omdat ik hier met erg leuke collega’s samen heb mogen werken. Toegegeven, er liepen ook figuren rond waar ik minder mee had, maar over het algemeen: stikgezellig.
Als zzp’er en thuiswerker mis ik de praatjes misschien nog wel het meest. Je deelt bewust of onbewust toch je lief en leed met je directe collega’s waarmee je collega’s ook een beetje familie worden. Twee collega’s van toen waren bijna als broers. Er was een licht chaotische tante die niet door iedereen altijd serieus genomen werd, maar die ondertussen de meest zinnige dingen zei van allemaal.
Het was afgelopen week herfstvakantie. Gezellig al het kroost weer een weekje allemaal thuis. Dus in tegenstelling tot collega’s die als familie zijn, is het de familie die als collega’s je werkplek delen.
Stel je een collega voor die al een uur met een zeer precies werkje bezig is. In opperste concentratie en vol overgave. Vervolgens komt er een andere collega en die vindt het nodig om met één duw al het harde werk teniet te doen. Er ontstaat een duw- en trekpartij waarbij ze elkaar met de dossiermappen om de oren slaan.
De radio, en dan meer bepaald de zenderkeuze kan ook terugkerend onderwerp van discussie zijn. Dit is in het thuiskantoor niet anders. Met dat verschil dat het hier niet om de radio maar om de tv gaat. Daarbij is het lastig om de vinger op de meest zere plek te leggen. Het luide protest van nummer één bij het opzetten van zender a, terwijl nummer twee zich uit volle borst uitspreekt wanneer ik zender b opzet. Vervelend en niet gezellig, maar minder frustrerend dan het feit dat beide tv-kijkers om de vier minuten iets anders willen zien.
In de lunchpauze grote beroering omdat, ondanks dat je de bestellingen duidelijk genoteerd hebt, twee mensen zich op het laatste moment bedacht hebben en ab-so-luut niet willen hebben wat je net in de kantine voor ze hebt meegenomen. Twee anderen vechten over een bepaald type bord dat ze allebei hadden willen hebben.
Op elk kantoor krijg je met de regelmaat van de klok de meest vervelende shitklusjes in de schoenen geschoven. Maar die staan in schril contrast met de letterlijke shitklussen waar ik nu dagelijks meerdere keren mee geconfronteerd wordt.
Ik heb hier een kleine collega die over van alles en nog wat iets te vertellen heeft, maar daarbij dermate aan het ratelen is dat ik er eigenlijk geen touw aan vast kan knopen. Op zich best schattig, maar je werk blijft maar liggen. Ook geroddel is volgens mij iets dat door elke kantoortuin zingt. Dus hier ook. Al is het geroddel dan vaak een vorm van klikken. Waarbij ik telkens op iets gewezen wordt wat onmiddellijke aandacht verdient.
In de tijd dat ik op kantoor werkte, bestond ‘lean’ werken nog niet. En ook van ‘agile’ had nog niemand gehoord. En wat ik er van begrijp, zijn dit ook geen toepasbare filosofieën hier in huis. Ze vergen namelijk enige vorm van structuur en in alle eerlijkheid: daar liggen nog wat verbeterpunten.
Het bij meerdere gelegenheden uitgesproken ‘ik verveel me’ en ‘ik weet niet wat ik moet doen’, terwijl er werk zat ligt, herken ik dan weer helemaal van die ene collega die door zijn vakantie-uren heen was en daarom elke dag een uurtje ‘overwerkte’, door simpelweg langer aanwezig te zijn.
Vanochtend begonnen de scholen weer. Ik was daar niet heel rouwig om.
Tekst: Martijn Schraven
Illustratie: Jules Calis / Pix4Profs
