Stemmen horen via je televisie. Dat is op zich niet gek. Maar wel als je ze ook hoort als de tv uit staat.
Mijn collega en ik rijden op onze mountainbikes in het zuiden van de stad richting de woning van een vrouw. Ze hoort stemmen via haar televisie en wil een gesprek met ons. Voordat we aankomen, check ik het politiesysteem: er zijn geen eerdere meldingen van deze vrouw. Ik druk op de deurbel. Eens kijken hoe we haar kunnen helpen.
De deur gaat open en ik zie een vlotte, verzorgde verschijning staan. Met een lach nodigt ze ons uit om binnen te komen. Een frisse geur bereikt mijn neus. Er staan verse bloemen op tafel en op de bank liggen de velvet kussens netjes gestyled. We gaan zitten en de vrouw biedt ons een kop koffie aan. Ze begint te vertellen over haar oude werkgevers. Dat ze bijna haar hele leven in een ziekenhuis heeft gewerkt. En docent Nederlands is geweest. Nadat we een tijdje hebben gepraat, komen we ter zake. De stemmen via de televisie.
De vrouw staat op en loopt naar de televisie. Vanuit daar begint ze geanimeerd te vertellen. “Mijn ex-partner pest me. Hij blijft me benaderen door mijn televisie. Ook als de tv uit staat.” Maar de eerdere controle in het politiesysteem leerde ons dat haar ex-partner al jaren geleden is overleden. Hoe fit en scherp deze vrouw bij binnenkomst ook overkwam, om een lichte vorm van verwarring kunnen we niet heen. Ik ben benieuwd of mijn collega hetzelfde denkt. Maar dat openlijk bespreken gaat natuurlijk niet. Gelukkig hebben we hiervoor een trucje bedacht.
We hebben samen vaker te maken met verwarde mensen. Deze vrouw valt daar volgens mij ook onder. Om elkaar duidelijk te maken dat we vermoeden dat iemand verward is, gebruiken we een code. Hoe we deze ooit bedachten? Geen idee. We namen het waarschijnlijk over van andere collega’s. Ook in dit geval gebruikte ik ’m en zei: “Stil eens, hoor ik nu een koekoeksklok?” Dit werkte prima. We laten de vrouw in haar waarde én we weten dat we op één lijn zitten. Mijn collega begrijpt meteen wat ik bedoel en we maken samen met mevrouw passende afspraken.
Na het gesprek beloven we om nog een keertje bij haar langs te komen. De vrouw begeleidt ons naar de voordeur. Glimlachend laat ze ons uit. En net voordat ze de voordeur sluit, zegt ze: “Weet je Johnny, wij gebruikten in het ziekenhuis ook altijd de code ‘hoor ik nu een koekoeksklok’ als wij het idee hadden dat iemand verward was. Leuk dat jullie dat ook doen.” Glimlachend sluit ze de deur.
Ik heb het nog nooit zo snel, zo warm gekregen. Vanaf die dag spraken mijn collega en ik af om nooit meer de koekoekscode te gebruiken. Een knipoog moet voldoende zijn.
Bron: Politie
