Martijn Schraven (1978) is freelance journalist, tekstschrijver, lezer en liefhebber van muziek die al lang niet meer gemaakt wordt. Maar eerst en vooral papa. Thuispapa, om precies te zijn. Dat léék ooit een heel logische keuze. Met regelmaat geeft hij middels zijn columns een inkijkje in zijn dagelijkse beslommeringen.
Er lijkt een einde gekomen aan het tijdperk Bumba. Patricia en ik overwegen die ene fles wijn te openen die al een paar jaar ligt. Die dure, uit dat kerstpakket. Het is al zeker een maand geleden dat Leon om dit weerzinwekkend studio100-wezen vroeg. Daarmee zijn uiteraard nog niet alle sporen van deze wandelende aanklacht tegen de goede tv-smaak uitgewist. De Bumba-puzzel is nog steeds een van Leons favoriete puzzels. Daarbij is het ook een van de enige puzzels waarvan we nog alle stukjes compleet hebben. Maar dat nemen we op de koop toe.
Uit mijn eigen jeugd herinner ik me hoe we soms wel een kwartier voordat de tv begon klaar zaten om naar een tikkende klok te kijken. De tv-programmering begon simpelweg pas op een bepaald tijdstip.
Waar keek ik naar? Ik herinner me flitsen van De Berenboot, Paulus de Boskabouter, Bollo, Bries en Bondgenoten (die waren heel ver weggezakt in mijn geheugen tot ik ze per toeval online voorbij zag komen) en de familie Knots (die had ik bewust heel ver weggestopt in m’n geheugen, irritant gedoe met hun kloddertje roze). Iets actievere herinneringen heb ik aan de kinder-tv uit de tweede helft van de jaren tachtig.
De Smurfen en hun spin-off Johan en Pirrewiet. Nils Holgersson, daar had ik zelfs een lp van. De onvermijdelijke Bassie en Adriaan en de Gummi Beren. Super Ted en de geweldige Snorkels. Leuk detail over die laatste wezentjes die volgens de intro gespot waren door ene kapitein Ortega: dat blijken dus kleine Belgjes te zijn. Ontsproten uit het brein van de Waal Nic Broca.
Pré Telekids was de zondagochtend een progressief VPRO-kinderfeest met Rembo & Rembo, Theo & Thea, Achterwerk in de Kast, Mevrouw ten Kate (Snotvergeme) en Super Oma.
Met slechts twee zenders was er niet zo bar veel te kiezen. De belangrijkste, en eigenlijk enige keuze was: je kijkt of je kijkt niet. Jongens- en meisjes programma’s kwamen om de beurt. Om bij He-man te komen, moest je ook door een hele aflevering Candy Candy heen zien te komen. Een drama van een Aziatische meidenserie met van die huilogen die een derde van het hoofd besloegen. En voor je bij de Freggels kwam, moest je ook instemmen met vrouwtje Theelepel. Seabert, over een jongen en een meisje die samen met hun zeehond de natuur gingen redden was ook behoorlijk doorbijten. Toch was hun wereldverbeterdrang, niveautje Greta Thunberg, nog niets vergelijken bij het latere Captain Planet. In de jaren negentig blééf het aanbod qua kinderseries zich alleen maar uitbreiden.
De oude Ducktales waren geweldig. Ik zag pas nog de recentelijke make-over van de avonturen van Oom Dagobert, Kwik, Kwek, kwak en Lizzy (jawel) maar deze kon me maar matig bekoren. Andersom gebeurt ook: Ik heb eens een oude aflevering van He-Man teruggekeken en ineens zag ik hoe ongelooflijk slecht de door mij zo geadoreerde jeugdserie was. Teddy Ruxpin, daarvan heb ik ook uren aan afleveringen gezien. Dungeons and Dragons, ver voor dit een kaartspel werd en de onvolprezen x-men serie. Dinosaurs, De Wuzzles, Spiderman en -woman en Transformers. Maar allemaal in de volgorde zoals de samenstellers van de verschillende omroepen dat bedacht hebben. Een concept dat ik mijn kinderen niet meer uitgelegd krijg. We hebben Neflix, Disney+, Youtube premium én het uitgebreide tv-pakket. We hebben de beschikking over – ik schat – een kleine negenhonderd verschillende series de stante pede opgezet kunnen worden. Wat me veel plezier doet, is dat Leon een nieuwe favoriet heeft die ik nog van vroeger bij de VPRO ken: Buurman en Buurman. De aflevering ‘geknoei’ alleen al kan hij wel dertig keer achter zien. Dat wil hij meestal dan ook. Maar nu komt de makke van een tweeling bestaande uit een jongetje en een meisje. Julia is meer van Peppa Big. Alleen dat om-en-om kijken. Dat krijg ik er maar niet in.
Tekst: Martijn Schraven
Illustratie: Jules Calis / Pix4Profs
